طی چند سال اخیر استان خوزستان با استعداد ذاتی و فرصت های خدادادی بی نظیری که در خود دارد توانسته است نقش خود را در اقتصاد کشور بیش از پیش پررنگ نماید. کسب رتبه های اول در زمینه تولید فولاد ، گندم، نفت و درخشش در زمینه های دیگری همچون گردشگری و نظایر آن سهم بسزایی را در تولید ناخالص ملی داشته است به طوری که هم اینک جزو چند استان نخست در این زمینه به شمار می رود. البته مستعد بودن استان خوزستان نیازی به ذکر ادله و شرح و تفضیل ندارد چرا که نقش پررنگ این خطه در اقتصاد کشور برکسی پوشیده نیست؛ آنجه میخواهیم از پی ذکر این مباحث بیاوربم تضاد و تناقضی است که این استان مهم از نظر رفاهی دارد و در واقع به فقیر بودن در عین غنی بودن آن اشاره نماییم.

طی سه سال گذشته شهرستان اهواز و شهرهای جوار آن علی رغم آنچه گفته شد شاهد حتا یک اجرای پروژه قابل توجه نبود و همین امر به خوبی گویای انفعال کسانی است که باید صدای موکلین خود باشد اما نتوانسته اند کار خاصی برای رای دهندگان به خود انجام دهند و از سوی دیگر دولت هم گویی به مانند “مادری است که تا بچه اش گریه نکند به او شیر نمی دهد” چون صدایی برای دفاع از خواسته های شهروندان اهوازی وجود نداشته و شاید هم چون از بابت انتقادها و اعتراض های احتمالی از صحن بهارستان راحت بوده است!

در این مدت هم اگر کارهایی همچون آبرسانی به غیزانیه یا ایجاد پل عنافچه به سرانجام رسید صرفا بخاطر حضور سپاه پاسداران و ارتش بوده است که عینا در اجرای هر دو پروژه حضور فعال داشته اند و نمی توان آن را به پای نمایندگان اهواز نوشت.

شاید غیرمنصفانه باشد اگر نگوییم رسانه ها نقش بسیار مهمی در به سرانجام نشستن پل عنافچه داشتند و درواقع عملکرد آنها به مراتب بهتر و موثرتر از نمایندگان مرکز استان بوده است.

با این وضعیت وقتی قرار باشد همه در دفاع از حقوق مردم اهواز و شهرهای اطراف نقش داشته باشند الا نمایندگان این شهر، چطور می توان انتظار داشت که پیامدهای منفی ضعف عملکردی نمایندگان که به اشکال مختلفی از جمله مهاجرت شهروندان نموده پیدا کرده است، بهبود پیدا یافته و شاهد رشد و شکوفایی باشیم؟

به نظر می رسد دولت محترم باید دلسوزانه تر رفتار نماید و خود در نقش نمایندگان اهواز ظاهر شده و هرآنچه لازم باشد برای این شهر و مردمانش انجام دهد چرا که عملکرد چند سال اخیر خود به خوبی گویای همه چیز است.